Lični osvrt: “JELJCIN PREKO GADAFIJA NIJE PRODAO S-300 TUĐMANU, PRODAO GA JE KRAVČUK”

Možete milion puta uz dokumente tvrdeti da to nije tako, džaba, uvek će neko da tvrdi da je Zemlja ravna ploča i da ljudi na Mesecu nisu bili. Tako i stara pričao o “hrvatskom” S-300, povremeno se podgreva, kako bi se “zabludelim ovcama” dalo malo paše i skrenulo sa pravih tema.

Ko su veći Rusi, Srbi ili Hrvati?

Otkad je nestala SFRJ, na ovim našim prostorima Beograd i Zagreb se neretko takmiče u nečemo, što možemo slobodno nazvati “ko je veći ili čiji je veći”?

Pišući knjigu “Vazduhoplovne snage bivših republika SFRJ 1992-2015”, koristio sam dobijene dokumente iz Ministarstva odbrane Republike Hrvatske, deo koji se odnosi na rat od 1991. do 1995. godine. U delu koji se tiče nabavke naoružanja i vojne opreme za Hrvatsku vojsku u tom periodi, deo o opremanju njihovih vaazduhoplovnih snaga je veoma zanimljiv. O tome sam u više navrata pisao i za brojne medije u Srbiji.

Elem, opremanje vazduhoplovstva Pantovčaka išlo je preko Ukrajine. Tada je predsednik Ukrajine bio Leonid Kravčuk.

Danas, međutim, mnogi ne znaju ni kako je SSSR nestao, a kamo li, ko je kome, tokom naše nesreće isporučivao naoružanje.

Ali da se malo podsetimo:

Predsednici Rusije, Ukrajine i Belorusije Boris Jeljcin, Leonid Kravčuk i Stanislav Šuškevič su se 22. decembra sreli u tajnosti i dogovorili da raspuste Sovjetski Savez i da ga zamene sa labavom unijom zasnovanoj na dobrovoljnom članstvu pod imenom Zajednica nezavisnih država.  Dalji tok je poznat.

Ukrajina je nezavisnu Hrvatsku priznala 11. decembra 1991. godine, dok je Rusija 17. februara 1992. godine a SAD 7. aprila 1992. godine.

Sve ostalo je poznato.

Međutim, mnogo se danas ignorišu istorijske činjenice i naprotiv, neretko pogrešno tumače.

Tako, se može, neretko čuti da su Rusi bili više privrženi Hrvatima. Neretko, mnogi će Hrvati danas reči, da im nisu Ukrajinci pomagali već Rusi, jer se ne može dopustiti, da Srbin bude veći Rus od Hrvata ili obrnuto.

Neretko danas, i vinovnci tih događaja a radi svog političkog rejtinga, traženja neke pravde ili dodvoravanja političkoj eliti, u javnom prostoru iznose sumnjive informacije ili kako bi se to reklo – polu istine. Tako i sam general Zubak slično radi. Kako političarima odgovara, on tvrdi da je nabavljao opremu – danas u Ukrajini, sutra u Rusiji i obrnuto.

Sve u svemu, u današnjoj Ukrajini Hrvati ratuju za Ukrajince a Srbi za Ruse. Ili što bi se reklo, obračun iz “balkanskog Okej korala” je prebačen na istočni front. Četnici i Ustaše na istom zadatku, odvajkada.

Hrvatska afera S-300

Ozbiljniju nabavku vazduhoplova za potrebe svog vazduhoplovstva, Hrvatska otpočinje krajem 1992. godine. Tad počinju isporuke helikoptera Mi-8T i Mi-8P/PS. Eskadrile bazirane na aerodromima Lučko i Divulje prve helikoptere tog tipa primile su krajem 1992. godine.

Helikopteri su nabavljani od civilnih vazduhoplovnih kompanija u Slovačkoj, Poljskoj, Ukrajini i Rusiji.

Nabavka helikoptera Mi-24 započeta je još polovinom 1993. godine u Ukrajini.

Krajem avgusta 1993. i početkom 1994. godine Hrvatska i pored embarga na isporuke naoružanja uspeva da preko Ukrajine iz različitih bivših srednjoazijskih sovjetskih republika, nabavi 40 aviona MiG-21 proizvedenih između 1972. i 1980. godine.

Hrvatski izvor: “Kako se hrvatsko ratno zrakoplovstvo razvijalo, a rat je još uvijek trajao, došlo je i vrijeme da se Hrvatska opremi borbenim zrakoplovima kako bi efektivno sudjelovali u ratu. S nabavkom se počelo pred kraj 1993. i početkom 1994. godine, a nabavljeno je 40 zrakoplova iz Ukrajine, inačica Bis i UM. Zrakoplovi su rastavljeni u Poljskoj, te su tako preko Slovačke i Mađarske došli u Hrvatsku. Važno je napomenuti da ih je desetak korišteno i kao izvor dijelova za druge MiG-ove”.

“Prema Nacionalu dostupnim dokumentima pojavljuje se podatak da je Hrvatska plaćala cenu od 6,5 do 7 milijuna dolara po MiG-u 21 (?)“.

U Zagrebu na Jarunu 30. maja 1995. godine održana je vojna parade povodom Dana državnosti Republike Hrvatske. Tog dana, Hrvatska je prikazala većinu naoružanja s kojim je raspolagala od aviona preko helikoptera, tenkova do raketa. Kada je reč o raketama, tog dana na Jarunu pokazana su dva vozila-tegljači koji su na svojim prikolicama prevozili dva lansera sa postavljenim maketama raketa S-75M Volhov iz Stubičke Slatine koje su preostale od JNA, a koje je komentator nazvao raketama Z-Z „Beograđanka“. Međutim, ono što se kretalo iza njih šokiralo je neupućene.

© MORH

Naime, komentator je najavio RS PVO S-300, ali se taj sistem „razlikovao“ od originala. Iza „Beograđanki“ išao je tegljač MAN na čijoj su se prikolici nalazila četiri kontejnera koja su podsećala na kontejnere raketa 5V55R iz sistema S-300. U suštini to je uspešno izvedena psihološka igra, u koju su se „upecali“ i mnogi, a pre svega obaveštajni stručnjaci.

Naime, MORH je sa kompanijom Winsley Finance Limited potpisao ugovor za isporuku sistema S-300, koji je potpisao tadašnji ministar odbrane Gojko Šušak 19. jula 1994. godine. Na osnovu tog ugovora, prema Nacionalu dostupnim dokumentima, Hrvatska je navodno kupila i naručila raketni sistem S-300. Pa je čak i za deo raketa 5V55R za taj sistem platila tri transporta koji se vode pod brojem 22 (osam raketa), brojem 23 (osam raketa) i brojem 24 (osam raketa). Isporučeno je navodno šest kompleta sa po četiri rakete i za to je plaćeno 11,5 miliona dolara. Iz Ukrajine su između 10. avgusta i 15. septembra 1994. godine u Hrvatsku isporučene 24 „rakete“ (kontejneri u kojima su trebale biti smeštene rakete, bili su prazni), agregat za struju, kompresor za vazduh i sajle za fiksiranje radarskog tornja (?). Hrvatski dug za isporuku naoružanja iznosio je u tom tenutku 94 miliona dolara. Umesto originalnog tegljača sa kranom 22T6-2E2 na bazi vozila Ural-532361-1012 ili transporetera za prevoz četiri lansirna kontejnera 5P32 tipa 5T58-2 na bazi tegljača KRAZ-260, na Jarunu se pojavio tegljač MAN na čijoj su se prikolici nalazila četiri kontejnera (lansirne cevi) 5P32.

Kasnije su se pojavile informacije, da je tegljač „provozao“ prazne kontejnere na paradi, dok su sredstva za nabavku kompletnog sistema nestala.

Dakle Hrvatska nikada nije nabavila sistem S-300, ali je uoči priprema za operaciju „Oluja“, prikazano sredstvo poslužilo kao psihološka igračka u propagandne svrhe.

U medijima u Hrvatskoj kasnije će se pojaviti informacija: „Dijelovi sustava S-300 u Hrvatsku su stigli između 1994. i 1996. godine, dobavljali su se preko zračne luke u Puli, a javnosti su pokazani na mimohodu Hrvatske vojske na Jarunu 1995. godine. Uoči oslobodilačkih akcija „Bljesak“ i „Oluja“, javno pokazivanje tog sustava odvratilo je neprijatelja od korištenja borbenih zrakoplova MiG-29, što je olakšalo oslobađanje zemlje te umanjilo žrtve i razaranja“.

Kasnije će ova informacija biti osnova za tvrdnju pojedinaca u Srbiji, koji su tražili razlog zbog čega VJ i uopšte SRJ nisu pomogli SVK i RSK u odbrani. Oni su tvrdili: „da avioni RV i PVO VJ nisu dejstvovali po snagama HV avgusta 1995. godine, jer je PVO HV raspolagala sa raketnim sistemom S-300, koji je eto nabavljen u Rusiji, a SRJ kad joj je trebao nije to mogla“.

Hrvatske snage 1. maja 1995. godine započinju operaciju Bljesak – napad na srpsku enklavu Zapadna Slavonija. Operacija započinje u 05:30 časova iznenadnim napadom hrvatskih snaga. Ako je „RS S-300“ pokazan na paradi (mimohodu) na Jarunu 30. maja, 28 dana posle završetka „Bljeska“ tvrdnja o odvrćanju upotrebe borbenih aviona (zrakoplova) MiG-29 nema utemeljenja u činjenicama, jer niti je SVK imala te avione, niti je u VJ postojao plan za pomoć SVK u slučaju opšteg napada HV na teritoriju RSK.

Cela priča o hrvatskom S-300 završava se 2004. godine aferom. Kompletna priča o S-300 u Hrvatskoj toliko je zakomplikovana, da kao istina ostaje jedino: „da Hrvatska nikada nije nabavila sistem S-300“.

Vremenom je i ova tvrdnja „eksperata“ u Srbiji demantovana. Ono što je Hrvatska u Ukrajini skupo platila bila su 24 prazna kontejnera 5P32, agregat za struju, kompresor za vazduh i sajle za fiksiranje radarskog tornja.

A o tome da li je Breograd mogao ili ne, da pomogne Krajini ali zbog navodnog S-300 nije mogao o tome ne treba raspravljati.

E, da ja budem ipak malo ciničan?

Kad je RSK padala, u pomoć srpskom narodu poleteli su piloti sa Mahovljana. Ako su Hrvati imali S-300, obaveštajci VRS su o tome sigurno znali. Pa ipak su srpski piloti u avionima Orao poleteli, da napadnu prednje krajeve nadiruće Hrvatske vojske.

U celini, tokom sukoba SVK i VRS sa HV, 1995. godine hrvatske snage su prebrojale oko 30 vatrenih dejstava aviona. Avioni su dolazili do objekata dejstva pojedinačno, sa dva ili tri aviona, na maloj visini, i dejstvovali su težišno po prednjem delu borbenog poretka HV, ponekad u dubini do kilometar. U zoni delovanja PVO nisu se zadržavali duže od pet do 15 sekundi i leteli su previše nisko da bi bili zahvaćeni IC glavama za samonavođenje hrvatskih protivavionaca. Hrvati su gađali avione sa 15 raketa Strela-2M i sa dve Igle, ali bez efekta. HV je za lovačka dejstva tokom „Oluje“ morala da odredi dva para lovaca MiG-21bis, koji su bili u dežurstvu na aerodromima Pleso i Divulje.

U nekoliko navrata hrvatski lovci MiG-21bis poletali su radi presretanja na osnovu informacija elektronskog izviđanja i vazdušnog osmatranja i javljanja, ali nisu pronašli srpske avione, jer su leteli previše nisko.

I gde je taj S-300 bio? Kako to da nije zaustavio avione sa Mahovljana iz Banjaluke?

Ili su srpski piloti iz Republike Srpske ipak imali “cojones”, pa su poletali u sigurnu smrt, jer S-300 imaju Hrvati.

Biće, nešto ipak drugo!

Štošta je tadašnji Beograd prodao tih devedesetih godina prošlog veka, pa i “svetu srpsku” zemlju. Pa malo laži o S-300 koji čuva Pantovčak, nije loša priča.

Jer su Rusi loši momci danas a Ukrajinci dobri. Pa vredi u danas slobodnim medijima Srbije, pisati kako su nas Rusi eto izdali. A niko ne shvata, da se mi opet trpamo tamo gde nam nije mesto i opet kao Kalimero tražimo, nekavu pravdu. Samo nikako da drugovi političari shvate, da su mnogo preterali gledajući svoje rejtinge. A anarhija u medijima nije loša, čak i poželjna. Jer se na ovom prostoru, pod demokratijom smatra anarhija a pod uređenom državom – diktatura (proleterijata).

A demokratija je ipak mnogo složenija, od anarhonog  pogleda na nju.

Nije Jeljcin prodao S-300 preko Gadafija Tuđmanu, kako bi ovaj gađao Beograd. Tuđman nije gađao Beograd, jer nije ima sčim. A i zašto, bi to radio.

Slobo i Franjo, lepo su se o svemu dogovarali.

Pravo i pravda nikada nisu postajali, ali to nije bitno.