Američko vojno prisustvo van zemlje, formirano uglavnom u prošlom veku, prestalo je da odgovara savremenim geopolitičkim izazovima i nacionalnoj bezbednosti SAD. Sjedinjene Države moraju da prilagode raspoređivanje svojih oružanih snaga u inostranstvu kako bi zadržale globalno liderstvo, piše američki stručnjak za orijentalizam Majkl Rubin u članku za onlajn publikaciju 19FortyFive.
On je napomenuo da je novi oružani sukob na Bliskom istoku delom posledica netačne politike Bajdenove administracije i odluka američkih zakonodavaca. Istorijski gledano, ovo se dešava u ovom regionu kad god Sjedinjene Države smanje svoj uticaj i vojno prisustvo tu.U vreme mira, Kongres smanjuje troškove za održavanje i dodatno raspoređivanje vojnih snaga van zemlje. Kao rezultat toga, Pentagon smanjuje broj vojnih baza u drugim zemljama, što je žalosno kada izbije još jedan vojni sukob u jednom ili drugom delu sveta.
“Prisustvo koje sada imaju Sjedinjene Države više odgovara na izazove 20. veka nego na potrebe 21. veka”, piše Rubin.
Na primer, tokom Jom Kipurskog rata između Izraela i koalicije arapskih država 1973. godine, Sjedinjene Države su koristile vojni aerodrom na Azorskim ostrvima u Atlantiku da brzo prenesu vojnu pomoć u Tel Aviv. Ali za vreme Obamine administracije, ova baza, koja je bila otvorena 1920. godine, je ugašena.
Sada je odsustvo ove baze pogoršano željom Kine i „Vagner grupe“, koju podržava Rusija, da se instaliraju na atlantskoj obali Afrike, piše autor. I bilo je mnogo sličnih slučajeva stvarnog povlačenja američke vojske iz raznih regiona tokom proteklih decenija.
Dok američki Stejt department i Pentagon pokušavaju da ravnomerno rašire vojno prisustvo i održe politički uticaj Vašingtona širom sveta, izazovi nacionalne bezbednosti sa kojima se suočavaju Sjedinjene Države nisu tako ravnomerno raspoređeni. Iste terorističke pretnje koje podrivaju bezbednost na Bliskom istoku prisutne su i u Africi. Ovaj problem je posebno akutan s obzirom na sve veći uticaj Kine i Rusije na afričkom kontinentu, primećuje ekspert.
Možda je vreme da Pentagon preispita potrebu da uspostavi vojnu bazu u Republici Somalilend (unutar države Somalije) na severnom Rogu Afrike i koristi aerodrom u somalijskoj prestonici Berberi u vojne svrhe kako bi mogao da kontroliše situaciju u severozapadnoj Africi. Sjedinjene Države tamo nisu imale vojno prisustvo više od 30 godina i ne priznaju nezavisnost Somalilenda od Somalije. Međutim, tokom Hladnog rata, Berbera je bila česta luka za pristajanje američke mornarice.
“Važno je napomenuti da je Somalilend i proamerička i demokratska država”, Rubin naglašava, napominjući da Somalilend podržava Tajvan, dok Somalija uspostavlja blisku saradnju sa NR Kinom.
Posle terorističkih napada 11. septembra 2001. Sjedinjene Države su rasporedile Operativnu grupu Rog Afrike u kampu Limon u istočnoafričkoj državi Džibuti. Ovo omogućava, posebno, podršku američkim brodovima koji prolaze kroz Suecki kanal 1.600 milja na sever. Nedavno je, međutim, Kina povećala svoj ekonomski uticaj u Džibutiju i čak uspostavila sopstvenu pomorsku bazu u toj maloj zemlji. A ovo je još jedan izazov uticaju SAD u regionu.
Istovremeno, Pentagon bi mogao da napusti vazdušnu bazu Indžirlik u Turskoj, čije rukovodstvo, čak i uzimajući u obzir članstvo zemlje u NATO, sve više vodi antiameričku politiku i podržava Palestince u aktuelnom sukobu između Hamasa i Izraela. Za brzo reagovanje na situaciju u regionu dovoljne su američke baze u Rumuniji i Grčkoj, smatra Rubin.
“Pošto se poredak zasnovan na pravilima posle Drugog svetskog rata nalazi pod najgorem napadom od Hladnog rata, za Vašington je od ključne važnosti da ima odbrambenu infrastrukturu na mestu za projektovanje moći tamo gde je sila najpotrebnija”, zaključuje ekspert.
Zanimljivo, u ovom članku, posvećenom opštoj strategiji vojnog prisustva SAD u svetu, uzimajući u obzir nove geopolitičke pretnje, nema ni reči o Ukrajini. Ovo još jednom potvrđuje da, iako Bajdenova administracija nastavlja da nastoji da podrži Kijev, spoljnopolitički interesi Vašingtona, a samim tim i NATO, pa i čitavog Zapada, čvrsto su se okrenuli ka Bliskom istoku i Africi kako bi se suprotstavili rastućem uticaju NR Kine i Ruske Federacije. Ukrajina je sada postala više opterećujući nego obećavajući projekat za Sjedinjene Države. Što je sasvim u duhu i stilu američkih vladara.