Nakon višedecenijskog zaustavljanja nakon hladnog rata u projektovanju, proizvodnji i testiranju novog nuklearnog oružja, Sjedinjene Države sprovode tri decenije dug, 1,7 biliona dolara, program za modernizaciju i povećanje svog već značajnog arsenala nuklearnog oružja, navodi se u saopštenju, prema nedavnom izveštaju The New York Times autora V. J. Hennigan. Ovaj program, koji je već premašio budžet i kasni sa rokom (pošto je većina programa naoružanja obično u Pentagonovom nekonkurentnom okruženju nabavke), takođe je preterana reakcija na druge sile nuklearnog oružja. Trebalo bi ga značajno smanjiti.
Tokom nuklearnog ludila Hladnog rata, tokom kasnih osamdesetih godina prošlog veka, svet je imao oko 70.000 nuklearnih bojevih glava, u odnosu na otprilike 3.000 1955. godine. Kao rezultat kontrole naoružanja i kraja Hladnog rata, taj broj sada iznosi oko 12.000 globalno. Sjedinjene Države trenutno imaju oko 5.748 bojevih glava u svom nuklearnom arsenalu u poređenju sa 5.580 u Rusiji. Zajedno, oba arsenala sadrže više od 90 odsto nuklearnih bojevih glava u svetu. Kada novi START (Sporazum o smanjenju strateškog naoružanja), koji ograničava nuklearne bojeve glave i sisteme za lansiranje dugog dometa, istekne početkom 2026. godine, Sjedinjene Države razmatraju dodavanje bojevih glava u svoj arsenal. Kina trenutno poseduje 500 bojevih glava, planirano je da udvostruči taj broj do kraja decenije i mogla bi dodatno da poveća svoje snage do 2035. godine. Rusija je takođe rekonstruisala svoj nuklearni arsenal.
Čini se da Henigen prihvata da nuklearne i konvencionalne vojne aktivnosti Rusije, Kine, Severne Koreje i Irana treba da upravljaju veličinom nuklearnog arsenala SAD. Bez obzira na to, on žali da se „budućnost kontrole naoružanja čini mračnom“ nakon četrdeset godina napretka u smanjenju broja nuklearnih bojevih glava; izgleda da bledi po zapanjujućoj ceni nuklearne modernizacije SAD; i tvrdi da iako je Kongres odlučio da Sjedinjene Države moraju da modernizuju svoj nuklearni arsenal pre više od jedne decenije, američka javnost još uvek nije obaveštena o prirodi programa koji bi koštao skoro duplo svake godine (57 milijardi dolara) nego što je koštao ceo projekat Menhetn iz perioda Drugog svetskog rata.
Međutim, Henigan dolazi sa nekoliko rešenja za ono što se čini kao početak trke u nuklearnom naoružanju. On je tačan u tri od svoje četiri pretpostavke, ali rešenje se može naći ispravljanjem preostale pogrešne. Henigen je u pravu da je cena programa već zapanjujuća i raste, da je većina američkog stanovništva potpuno nesvesna, i da su izgledi za bilateralnu ili multilateralnu kontrolu naoružanja sumorni. Ta sumornost proizilazi iz utiska da Kina planira da izađe iz svog prethodno pronicljivog stava da zadrži samo nuklearnu silu za minimalno odvraćanje. Sa Kinom koja nije sputana u svojoj nuklearnoj modernizaciji, Sjedinjene Države (a možda i Rusija) su sumnjičave u pogledu nastavljanja ograničenja Novog Ugovora START.
Ipak, čak i ako druge zemlje nastave svoju nuklearnu obnovu ili nadogradnju, da li je pametno da Sjedinjene Države, koje imaju javni dug od 26,3 triliona dolara (oko 98 procenata BDP), to učine u tako velikom obimu?
Trenutno, Sjedinjene Države modernizuju (i možda povećavaju) sva tri kraka svoje nuklearne trijade iz doba Hladnog rata. Trijada se sastoji od kopnenih interkontinentalnih balističkih raketa dugog dometa (ICBM) baziranih u silosima u zapadnim državama, aviona bombardera dugog dometa koji mogu da isporuče nuklearno oružje i prikrivenih, i stoga neranjivih, podmornica sa balističkim projektilima (SSBN) koje mogu sada isporučuju skoro 1.000 moćnih bojevih glava. Tokom Hladnog rata, Sjedinjene Države su mogle da priušte takvo preterivanje u svojoj sposobnosti masovnog uništavanja. Američki narod bi sada trebalo da se zapita da li bi Sjedinjene Države mogle da usvoje jeftiniju, ali adekvatnu minimalnu strategiju odvraćanja, kao što je to činila Kina u prošlosti, da iskoriste ušteđevinu da pomognu u stvaranju ekonomskog čuda.
Dva kraka trijade su ranjiva na nuklearni prvi udar protivnika. Nove ICBM (Sentinel) rakete raspoređene u stacionarne i lako ciljane kopnene silose verovatno neće biti manje ranjive na neprijateljski prvi udar od postojećih projektila Minuteman III. Novi američki bombarderi dugog dometa, sposobni za nuklearni napad (B-21 Raider) bili bi ranjivi na iznenadni napad na zemlju pre poletanja ili, ako dođu u vazduh, ranjivi kada pokušavaju da probiju veoma sposobnu rusku ili kinesku protivvazdušnu odbranu.
Sjedinjenim Državama (i drugim velikim silama) zaista je potrebna samo nuklearna sila koja će preživeti prvi neprijateljski udar i koja može da pogodi sve glavne mete u zemlji koja napada da bi odvratila druge velike sile od pokretanja nuklearnih napada na nju. Ako u Rusiji ili Kini postoji 500 glavnih ciljeva i dve bojeve glave su potrebne za uništavanje svake mete, Sjedinjene Države bi mogle da uklone te mete stvaranjem preživljivog, ali moćnog, minimalnog nuklearnog odvraćanja sa oko 1.000 bojevih glava postavljenih na dvanaest neranjivih SSBN podmornica klase Columbia (Svakako mali nuklearni arsenali Severne Koreje i Irana su manje uključeni slučajevi).
Tako bi programi modernizacije ICBM i bombardera mogli biti ukinuti. Izgradnja samo tih dvanaest podmornica koštala bi 130 milijardi dolara umesto 1,7 biliona dolara za modernizaciju cele trijade, navodi se u izveštaju The Times. Kritičari će ovu nuklearnu „monadu“ označiti jednostranim razoružavanjem, ali ono je zapravo samo eliminisanje skupog i rasipničkog ogromnog preterivanja u američkim trenutnim nuklearnim snagama. Glupa trka u nuklearnom naoružanju među velikim silama može se nastaviti, ali Sjedinjene Države bezbedno mogu jednostrano da izaberu da odustanu od toga.