Turska, Iran i Izrael se bore za kontrolu nad Levantom.
Arapski nacionalizam je, za sve praktične svrhe, mrtav. Takozvani „arapski svet“ izgubio je svoju brigu o ujedinjenju, Izrael i spoljnu podršku. Raspao se na geopolitičke blokove, sa tri velike nearapske sile, Turskom, Iranom i Izraelom, koje se takmiče za dominaciju nad regionom Levant. Zaista, vrhunac arapskog nacionalizma dvadesetog veka, kada je Egipat nastojao da ujedini arapski narod i kada su arapski nacionalistički pokreti dominirali politikom regiona, odavno je završen.
Egipat je odustao od svoje uloge lidera arapskog sveta nakon potpisivanja sporazuma iz Kemp Dejvida sa Izraelom 1978. godine, neposredno pre nego što se Iran pojavio kao glavna revolucionarna sila u regionu. Godine 1991. radikalni arapski režimi izgubili su svog ključnog globalnog podržavaoca, Sovjetski Savez, a region je došao pod američku hegemoniju.
Nakon katastrofalnog rata u Iraku koji predvode SAD, današnji Bliski istok izgleda veoma drugačije, uključujući i u smislu njegovog mesta u međunarodnom sistemu. Sjedinjene Države su počele da se isključuju iz regiona nakon rata u Iraku, a Rusija je prestala da bude bliskoistočna sila nakon pada Asadovog režima u Siriji. Regionalne vlasti su sada nadležne.
Na neki način, veliki deo onoga što se naziva Levant, podregion koji se graniči sa Istočnim Sredozemnim morem na zapadu i Irakom na istoku, je balkanizovan sa Iranom, sa svojim hegemonističkim ciljevima, Izraelom, na čelu sa nacionalističkom vladom i Turske, čiji vođa sanjari o oživljavanju Otomanskog carstva, održavajući sfere uticaja.
U tom kontekstu, arapske države Zaliva, na čelu sa Saudijskom Arabijom, igraju sporednu ulogu u ovom novom odnosu snaga. Godine 1973. pomogli su svojoj arapskoj braći u napadu na Izrael. Sada sarađuju sa Izraelom da obuzdaju Iran.
© Royal Saudi Air Force/القوات الجوية الملكية السعوديةIzraelska sfera uticaja uključuje, pored Zapadne obale i Gaze, Hašemitsku Kraljevinu Jordan, veći deo južnog Libana i sirijsku Golansku visoravan i planinu Hermon.
Nakon gubitka svojih opunomoćenika u Pojasu Gaze (Hamas) i Siriji (Asad), Iran i dalje održava svoj uticaj u Libanu preko oslabljene šiitske grupe Hezbolah i u Iraku preko svojih šiitskih saveznika i smatra Izrael svojim glavnim strateškim rivalom u regionu.
Turska je, kao i Izrael, imala koristi od kolapsa Asadovog režima u Siriji, nadajući se da će je islamistički režim u Damasku prihvatiti kao vojnog i ekonomskog pokrovitelja, što bi verovatno i učinio.
© Syrian Arab Armed Forces/ الْقُوَّاتُ الْمُسَلَّحَةُ الْعَرَبِيَّةُ السُّورِيَّةُTurske oružane snage i njihov saveznik, Sirijska nacionalna armija, okupirale su oblasti severne Sirije od građanskog rata u Siriji, mini-države pod dvostrukom kontrolom lokalnog veća i turske vojne administracije.
Istovremeno, Turska je zabrinuta zbog onoga što vidi kao pretnju kurdskog nacionalizma u Siriji, gde su tokom sirijskog građanskog rata Kurdi uspostavili autonomnu upravu severa i istoka zemlje uz podršku Sjedinjenih Država.
Kurdsko stanovništvo Sirije je najveća etnička manjina u zemlji, od kojih su većina prvobitno bili turski Kurdi koji su prešli granicu tokom dvadesetog veka i koncentrisani su oko granice između Sirije i Turske. Mnogi od njih traže političku autonomiju za ono što smatraju zapadnim Kurdistanom, slično regionalnoj vladi Kurdistana u Iraku.
Iz te perspektive, i Turska i Izrael se suočavaju sa izazovom dva naroda bez državnosti, Kurda u slučaju Turske i Palestinaca u slučaju Izraela, koji traže političku nezavisnost.
Ipak, i Ankara i Jerusalim insistiraju da bi puna politička nezavisnost za te ljude predstavljala egzistencijalnu pretnju za njih. U najboljem slučaju, oba naroda su dobili ograničeni oblik političke autonomije.
A tu je i velika manjina Druza u Siriji, kao i Asadova sekta, Alaviti, koja je vladala Sirijom tokom njegovog režima. Može se očekivati nastavak etničkih i sektaških tenzija u zemlji u narednim godinama koje mogu uključiti Izraelce (na strani Druza), Irance (na strani Alavita) i Turke (na strani sunitske većine).
U isto vreme, novoizabrani predsednik Donald Tramp, koji bi mogao da bude pod pritiskom izraelskog premijera Benjamina Netanjahua da se pridruži Izraelu u napadu na iranska nuklearna vojna postrojenja, verovatno bi odlučio da odbije poziv da se američke vojne snage ubace u region i mnoge njegove sukobi.A ako Iranci na kraju steknu nuklearnu vojnu sposobnost, verovatnije je da će Turci morati da razmotre i nuklearnu opciju, podižući bauk stava obostrano osiguranog uništenja koji uključuje tri regionalne sile.