Nedavni upad Oružanih snaga Ukrajine u Kursku oblast može se tumačiti na različite načine u zavisnosti od toga da li se njeni ciljevi analiziraju na političko-vojnom, operativnom ili taktičkom nivou; Različiti prestižni profesionalci u analizi to su činili poslednjih dana koristeći posebne hipoteze.
Poređenje operativnih strategija oba aktera moglo bi da bude još jedna tačka pažnje, posle više od dve godine konfrontacije između Rusije i Ukrajine u kojoj su izostali veliki pokreti i manevri snaga.
Međutim, u ukrajinskoj inicijativi u Kursku ima šta da se istakne, a to je odbijanje da se tretira kao supsidijarna država Rusije, koja se može „pripitomiti“ jednostavnom „specijalnom operacijom“, u stilu onih koje je SSSR sprovodio sa svojim svojeglavim osaveznicima iz Varšavskog Ugovora; postoje primeri, Praško proleće 1968, Represija u Mađarskoj 1956, Poljska 1980-1982. godine i slično.
Ovakve akcije stare imperije ponovljene su u februaru 2022. godine, tim ruskim operativnim naporom koji je imao za cilj brzo zauzimanje ukrajinskog glavnog grada, rušenje njene Vlade, moguću implementaciju marionetske izvršne vlasti i privremenu okupaciju, za koje su velike oklopne jedinice čekale u pogodnom pravcu, spremne s druge strane granice.
Ukrajina je, sprovodeći defanzivu duž unutrašnjih linija, dobro branila i smanjila ruske teritorijalne dobitke na zapadu i severu, otkrivajući ruske operativne slabosti u komandovanju i rukovođenju i komunikacijama, prisilila političko-vojne komande na reorganizaciju, aspekt zbog kojih je nekoliko generala smenjeno; na istočnom frontu nije bilo toliko efikasnosti, što je prouzrokovalo neuspehe na frontu.
Na istočnom frontu, na obalama Azovskog i Crnog mora, ruska strategija uskraćivanja Ukrajini pristupa ovim pomorskim prostorima imala je svoju delimičnu nagradu, jer ne samo da nije u potpunosti ostvarena, već je i konačni ruski cilj (ako je uopšte i bio sličan tom), dolazak do Moldavije, osiguravanja prednosti svog položaja u Pridnjestrovlju, neutrališući Odesku oblast, ostao neispunjen u nameri osvajača, a za to imaju veliku odgovornost i ukrajinske operativne akcije, jer uticaj njihovih ciljeva prevazilazi taktički, s obzirom da su se držali podalje, ruske desantne i pomorske jedinice za podršku u tim morima, nanevši veoma značajne gubitke, od kojih su neki imali veliki uticaj na veliku teritorijalnu silu.
Ukrajina je takođe zadržala još jednu manje komentarisanu stratešku aktivnost, a to je indirektna agresija, oruđe koje kombinuje delovanje njenih Snaga za specijalne operacije sa delovanjem njenih obaveštajnih službi, delujući u pozadini Rusije i usađujući njenoj populaciju, koja je sve manje bila zainterrsovana za rat, osećaj da nema bezbednog tla, a u krugovima najbližim Putinovom rukovodstvu potrebu za bliskom zaštitom i kontrolom.
U vojno-strateškoj sferi, ukrajinska dejstva na rusku glavnu bazu operacije, Krimu, su trajna, kako protiv mornaričkih snaga koje su tamo stacionirane, tako i protiv logistike koja se kreće kroz Kerčki moreuz, i predstavlja cilj u ukrajinskim napadima, što je znak odbijanja aneksije iz 2014. godine.
Ova brza operativna procena ukrajinskog ponašanja, i sa isključivo vojne tačke gledišta, pruža mnogo bogatiju viziju vojne veštine kojom se koristi Ukrajina od one koju koristi Rusija, zaglibljena u stalnoj konfuziji svoje komande i kontrole, sa veoma dugom linijom fronta sa Ukrajinom i prisutnosti stalnih snaga.
Bez sumnje, ukrajinska invazija na Rusiju, preko Kurske oblasti, može se smanjiti u manje-više bliskoj budućnosti; veličina intervencije, uprkos podršci Zapada Ukrajini, moćna ruska odbrambena industrija, u punom zamahu, kao motor njene ekonomije sada, indirektna podrška Kine i Indije, kupujući njenu jeftinu energiju, i direktna podrška Severne Koreje i Irana, u borbenim materijalima itd., daju Rusiji povoljnu razliku.
Ali mora se istaći, nova ukrajinska strategija u operaciji u Kursku, to je potpuna invazija, i to je prvi put od Drugog svetskog rata (Operacija Barbarosa) da se to dogodilo, aspekt koji ima razne reperkusije. To je sada pravi rat, sa kršenjem granica sa obe strane, sa značajnim vojnim akcijama, koji, s druge strane, i dalje nije priznat kao takav od ruske strane, čiji su prvi trenuci konfuzije primorali njene vlasti da pribegnu tretiranju ove operacije kao terorističke, iako je u pitanju otvaranje novog fronta u ratu između ove dve zemlje.
Ponovo se otvara koncept „egzistencijalne pretnje“, koji Rusija još uvek ne koristi, možda zato što taktički nuklearni odgovor na sopstvenoj teritoriji nikada nije planiran i pretpostavljen.