Posle ulaska sovjetskog vojnog kontingenta u Avganistan 25. decembra 1979. godine, do februara 1980. godine, devet aerodroma, više od 20 pokrajinskih centara i skoro svi veći gradovi bili su pod kontrolom sovjetske 40. armije i snaga Demokratske Republike Avganistan. U to vreme, većina sovjetskih vojnika bila je uverena da će se ubrzo vratiti kući.
Međutim, sve je promenio događaj koji se dogodio 21-23. februara 1980. godine u Kabulu, kada je više od 400 hiljada Avganistanaca izašlo na antisovjetski miting. Protesti su ugušeni. Međutim, već tada je postalo jasno da uticaj opozicije u zemlji ubrzano raste.Kao rezultat toga, Karmalova vlada je ubedila Moskvu da izda naređenje 40. armiji da započne zajedničku operaciju sa oružanim snagama Demokratske Republike Avganistan za eliminisanje naoružanih pobunjeničkih grupa, od kojih se najveća nalazila u provinciji Kunar.
Nju su gotovo u potpunosti kontrolisali mudžahedini, osim administrativnog centra Asadabada. Militantne snage su brojale oko 3.000 ljudi. Njih su oružjem snabdevali islamisti iz Pakistana, koji se graniči sa provincijom Kunar.
Protiv ove grupe izvedena je prva velika operacija, pošto su vlasti Demokratske Republike Avganistan verovale da će upravo odavde početi napad mudžahedina na Kabul.
Zauzvrat, mudžahedini su proveli više od sedam mjeseci pripremajući ovo područje za borbena dejstva, opremajući osmatračnice na ključnim visinama, vatrene položaje, zaštitne jarke i nasipe, kao i uporišta.
Prema planu sovjetskog i avganistanskog vojnog rukovodstva, tokom operacije, sa snagama dva bataljona sa fronta i desantnim jedinicama pozadi, planirano je da se izvrši istovremeni napad na snage militanata u Šegalskoj klisuri. U isto vreme, 69. brdski pešadijski puk je trebao da pritisne odrede mudžahedina u klisuri Pečdara, a zatim da napreduje duž reke Kunar.
Avijacija je bila odgovorna za vatrena dejstva po protivniku. Pored toga, planirana je kontinuirana vazdušna podrška jedinicama uz pomoć borbenih helikoptera.
Operacija Kunar počela je 29. februara 1980. godine. Od 3. marta, gubici neprijatelja iznosili su oko 1.500 ljudi. Uništeno je šest štabova, dve pretovarne baze, 17 uporišta, 12 topova i minobacača, pet položaja PVO, a zarobljeno je na desetine vojne opreme i drugog naoružanja.
Rusi su imali 52 poginula, 43 ranjena, jednog nestalog vojnika. Osim toga, oštećeno je devet helikoptera.
Prva velika vojna operacija u Avganistanu jasno je pokazala lošu pripremljenost sovjetskog kontingenta za bitke u planinama. U međuvremenu, tek u proleće 1984. godine priprema pojačanja na teritoriji SSSR počela je da traje tri meseca umesto dva, a od maja 1985. godine – pet.